Mój Drogi!
To trudne. Spędziliśmy ze sobą pięć lat i mimo tego, że moje uczucie wygasa, wciąż wiele nas ze sobą łączy.
Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? Wystarczyło jedno spojrzenie, bym Cię pokochała, tą pewnością, że nasze drogi na pewno jeszcze kiedyś się skrzyżują. Czekałam na ten moment z niecierpliwością, w wolnych chwilach zastanawiając się, jak będzie. Czy się polubimy? Czy będziemy do siebie pasować? Czy będziesz taki, jak sobie Ciebie wyobraziłam? Przecież w ogóle się nie znaliśmy. Kilka zdjęć, kilka naprędce wymienionych informacji. Kilka kartek listu splamionych atramentem. Nigdy go nie przeczytałeś.
Na początku byłam nieufna. Przerażały mnie Twoje tajemnice i niedopowiedzenia, bogata przeszłość, której nawet nie chciało mi się poznawać. Ciemne zakamarki duszy, które tak bardzo mnie pociągały. Lubiłam spędzać z Tobą noce i patrzeć, jak budzisz się u mego boku. Wracać do domu o piątej nad ranem, gdy wszyscy inni jeszcze spali. Nad brzegiem Wisły powierzać Ci swoje tajemnice. Gubić się.
Czasami Cię nienawidziłam. Tego, że byłeś taki zaborczy, że tyle czasu spędzaliśmy razem, że zapomniałam o innych. A potem Ci wybaczałam i wszystko wracało do normy.
Wszystko się zmieniło, gdy poznałam B. – zupełnie inną niż Ty. Dziką, nieprzystępną, fascynującą. Pochłonęła mnie bez reszty i uświadomiła, że można inaczej. Że trzeba szukać. Odkrywać! Mimo tego, że ten romans trwał krótko, przewrócił moje życie do góry nogami. I wiesz… Nie tęskniłam. Wydałeś mi się tak odległy, jak gdybyś nigdy nie istniał. Te pięć lat wydało mi się jedynie chorym wymysłem wyobraźni. Czymś, co sobie wymyśliłam. I wcale nie chciało mi się do Ciebie wracać. Czuję, że to koniec naszej wspólnej podróży. Niby jestem, lecz moje myśli są gdzieś daleko. I pewnie już wiesz, że…
Odchodzę. Jeszcze nie wiem, dokąd. Jeszcze nie wiem, kiedy. Ale jestem pewna, że to właściwa decyzja. I najwłaściwszy moment.
Całuję, J.
PS.
Na zawsze pozostaniesz w moim sercu. Mój mały Krakowie.
Fot. Andy M Taylor
